Lugete, o
Veneres Cupidinesque 
et quantumst
hominum venustiorum! 
passer mortuus est meae puellae, 
passer,
deliciae meae puellae, 
quem plus
illa oculis suis amabat: 
nam mellitus
erat suamque norat 
ipsam tam
bene quam puella matrem 
nec sese a
gremio illius movebat, 
sed
circumsiliens modo huc modo illuc 
ad solam dominam usque pipiabat. 
qui nunc it per iter tenebricosum 
illuc, unde negant redire quemquam. 
at vobis male sit, malae tenebrae 
Orci, quae
omnia bella devoratis: 
tam bellum mihi passerem
abstulistis. 
o factum male, | o miselle passer, 
tua nunc
opera meae puellae 
flendo
turgiduli rubent ocelli. 
Llorad,
tanto Gracias y Cupidillos,  
como todos
los hombres más sensibles.  
El
gorrioncito de mi niña ha muerto,  
el
gorrioncito, joya de mi niña,  
a quien
amaba más que a sus ojitos;  
pues de miel
era y conocía, como  
la hija
conoce a su madre, a su dueña;  
nunca se
apartaba de su regazo,   
sino que,
saltando a su alrededor,   
piaba
constantemente para su ama.  
Y ahora hace
un camino de tinieblas,  
hacia un
lugar de retorno prohibido.  
Sed
malditas, malas sombras del Orco,  
que
fagocitáis todo lo precioso;  
me
arrancasteis este gorrión tan lindo.  
¡Oh, acción
malévola!¡Oh, gorrión perdido!  
Ahora, por
tu culpa, los ojitos  
hinchaditos
de mi niña se encarnan.